Pięknie o pisaniu

          Patrzę na klawiaturę i widzę coś cudownego. Te dwadzieścia parę klawiszy oznakowanych literami alfabetu. Widzę magię tych prostych znaków. Litery cudownie łączą się w słowa, a te z kolei wypełnione są przypisanymi im znaczeniami. W nienaturalnie prosty sposób łączymy kilka słów w jeden ciąg, łączymy te kilka samodzielnie znaczonych bytów w jeden złożony. Później składamy kolejne zdanie i łączymy je z poprzednim. Powtarzając to kilkukrotnie otrzymujemy coś pięknego, spójny tekst - najmisterniej ułożoną planszę z puzzli, jaką możemy sobie wyobrazić.

          Tekst tekstowi nierówny! - zakrzyknie jeden z drugim, mając całkowitą rację. W miarę poznawania kolejnych złożeń liter - kolejnych wyrazów, kolejnych znaczeń, wprawny architekt słowa pisanego zaczyna majsterkować przy tworzeniu swojego dzieła. Niczym puzzle, o ściankach pasujących do niezmierzonej ilości innych, twórca przekłada kolejne słowa, kolejne całe ciągi znaczeń, dopasowując idealne jego zdaniem zestawienie. W końcu patrzy na swój misternie ułożony obraz z liter. Po dokonaniu ostatnich szlifów czuje gdzieś z tyłu głowy, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy, tę tajemniczą magię połączeń, ten wszechświat abstrakcji i jego nieskończone możliwości. Podczas tego przedziwnego zachwytu światem słów, ich architekt przepełniony jest przez chwilę ogromną dumą i satysfakcją, bo choć ciągle wie tak mało, to za każdym razem poznaje coś nowego.

          I ja czuję to samo w momencie pisania tego tekstu o tekście. Tworzę literacki obraz. Pomyślcie tylko: krótkie wiersze, dramaty, najdłuższe powieści. Wszystkie składają się ze zdań, zdania ze słów, słowa z liter... Tym sposobem wracamy do tych, wydawałoby się, nic nie znaczących znaków, które w tym momencie oglądam, wypisane na mej klawiaturze.

          Podziw dla ich magii, ich potęgi wywołany podczas jednego spojrzenia na klawisze. Bez większego powodu.

          Tańczcie i składajcie się, niosący znaczenie, przyjaciele bez znaczenia!